خاطرات یک مدیر

امروز در محوطه کارخانه قدم میزدم که به این گلهای نوشکفته برخورد کردم .حس کردم زمستان تمام شده است !

بهار میرسد و همه چیز بهاری می شود . بهاری شدن زنده شدن دوباره و پوستی تازه انداختن است. نوسازی و بازسازی عشق است . چیزهای تکراری زیبا را به گونه ای نو انجام دادن است . آنطوری که صبح ها از میان چند مسیر برای رفتن به سر کار یکی را برمی گزینیم تا یک راه را همیشه تکرار نکنیم . بها رتنها باز شدن غنچه های گلها نیست که شکفتن اندیشه و احساس نو در انسان است .دیگر گونه بودن و دیگر گونه دیدن که از زیباییهای هستی تنها به میزان ظرفیت و دیدمان می توانیم برداشت کنیم . بها رترمیم زخمهای تن درخت است که انسانها بر آن ایجاد کرده اند  و تداوم رشد و بالندگی است . زخم درد ایجاد می کند چه بخواهیم و چه نخواهیم و درک ایجاد می کند اگر بخواهیم که اگر در آه و ناله های درد بمانیم به درک نمی رسیم . گر مرد رهی میان خون باید رفت از پا فتاده سرنگون باید رفت . بهار می آید تا بیادمان بیاورد که انسان می تواند هر روز در نوشدگی باشد . هر روز می توان از دنیا چیز تازه ای کشف کرد . هرروز صبح که تولدی تازه می یابیم می توانیم در چهره همسرمان مادرمان پدرمان فرزندمان همسایه مان محبتی نو بیابیم و موج عشقی نو را صادر کنیم و سلامی بدهیم به معنای شروعی دیگر . البشر اول البر . بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را . بپیچیم اگر به پیچ رسیدیم که پیچ پایان راه نیست  ظاهر شدن در افقی نو است . بهار می آید و انجماد جاری می شود ! تمام میشود . آب میشود تا جاری شود که انجماد فکرنیز سرد است و ساکن . و باید گشوده شود و جاری شود .در درد ماندن آه است و ناله،شکوه است و شکایت و سکون است و فرسودگی روح و پژمردگی گلهای وجودی انسان .درخت در درد ناشی از ضربه تبر نمی ماند . ترمیم می کند و قد می کشد و تنها نقشی کوچک می ماند که یادش بماند تبر به نیت نابودی او می آید . بهار به ما می آموزد که هر لحظه در حال نو شدنیم و هر لحظه زمانی دیگر برای شروع است . شروع با نقشی نو . نقشهای گذشته ماندگار و کارآ نیستند . هر نقش برای زمان خودش مفید است . گریستن درمانی است برای دردی در زمان خاص. سختی و غرور و قیافه گرفتن در مقابل مشکلات برای همان زمان مشکلات است نباید بشود عادت ما و شکل همیشگی ما. دارو را به درد تبدیل نکنیم . لبخند و محبت و شادی آش نذری است بهر که می رسیم بدهیم . گاهی آنقدر سخت می شویم در مقابل سختی های دنیا که غم و اندوه و غصه را در هر ظرفی به اطرافیانمان تعارف می کنیم . در بهار نو شویم ! خاطره ها همیشه به ما آویزانند و با آنها حال می کنیم ولی در بهاران باید نو شویم . باید درک کنیم که آینده را بیشتر از گذشته ببینیم . آرزوهامان را بیاریم و بکاریم که در بهار هر چه بکاری قد می کشد . زودتر بکاریم آنها را و آبشان دهیم تا رشد کنند قبل از اینکه به گذشته بپیوندند!
بهار فقط فصل باز شدن گلها نیست که فصل باز شدن دلها هم هست . بگشاییم دروازه دلمان را بروی نوازشهای دلنواز ترنم عزیزانمان که با ما هستند . دور و بر ما هستند ما را دوست دارند و ما گاهی فراموش می کنیم که صدایشان را بشنویم فراموش می کنیم که جای آنها در دل ماست .

حوض قدیمی و یک شیر اب شق و رق کنارش ایستاده بود. همیشه خدا هم یک تیکه شیلنگ بیست سانتی ازش آویزون بود. یه حوضچه کوچیک با لبه کوتاه از سیمان هم زیر شیر بود برای گذاشتن ظروف هنگام شستشو.زمستان که میشد شیر اب با پایه لوله ای نیم متری اش گونی پیچ و پارچه پیچ می شد .یخ زدنش همان و گرفتاری بی آبی همان. از همه بدتر یخ زدن شیر داخل مستراح توی حیاط بود… یه گرز آتشین باید می اوردیم و می گرفتیم زیرش تا بازش کنیم . زمستونا شیر همیشه دودی بود!

چند تا تبریک:

یه تبریک کلی برای همه اونایی که مهندس ها رو دوس دارن!
یه تبریک برا اونایی که با مهندسا زندگی می کنند!
یه تبریک برا اونایی که مهندس نیستن ولی بهشون میگن مهندس !
یه تبریک برا اونایی که با مهندسا کار می کنن!
یه تبریک برا مهندسایی که می خوان از این ببعد مهندسای خوبی باشن!
یه تبریک خاص برا مهندسایی که شرافت کاریشونو با هیچ چیز عوض نمی کنند!
یه تبریک ویژه برا مهندسایی که دانش کافی دارن و با عشق کار شرافتمندانه می کنند!
یه تبریک ویژه تر برا مهندسایی که خویشتن خود را نیز همزمان می سازند که با چند کتاب می توان مهندس شد ولی آدم شدن راهی است دراز!

این روزها که در مجاصره برفیم و در این سرزمین که در تقسیم بندی مواهب نصیب زیادی برده است سردی طبیعت را می چشیم چیزی که دل را بدرد می اورد نامهربانی ای است که با طبیعت می کنیم. دو روز پیش داشتم بسختی از مسیر نیمه بازبرفی بخانه میرفتم  مردی را دیدم که با تفنگ بادی در جستجوی گنجشکها برای شکار بود . خیلی تلاشی زیادی هم نمیخواست که این پرندگان از سرما توانی برای حرکت نداشتند و براحتی هدف قرار می گرفتند . پرنده ای که چند گرمی استخوان و گوشت است چه لذتی را به زیر دندا ن ما می اورد ؟پرنده ای که ترس را بکناری نهاده است تا بتواند دانه ای بیابد برای زنده ماندن و ما انسانهایی که انگار هنوز در عصر پارینه سنگی زیست می کنیم تفریحمان اینستکه بجای پاشیدن دانه برایشان شکارشان می کنیم . به خانم همکارمان گفتم به اشپرخانه بگویید ته مانده خوراکیها را برای آنها روی برفها بریزند و به دیدن  این شکارچی دلاور اشاره کردم . گفت شکار جزو فرهنگ مردم است کاریش نمی شود کرد . گفتم چه شکاری این که اوج نامردی است . پرنده ناتوان را زدن که هنر نیست.کاسه ای آب برایشان نهادن و خرده خوراکی هایی برایشان بر ایوان خانه نهادن مهری است که ما را به طبیعت نزدیک می کند . بیاییم به طبیعت اطرافمان رحم کنیم تا طبیعت هم با ما دوست بماند .اینقدر از طبیعت نگیریم گاهی هم به طبیعت بدهیم !

بیداریم . ..به پهلو میخوابیم وبازو را زیر سرمان می گذاریم و پاها را نرم و آرام به هم می مالیم. حرکت پاها که نشان میداد  به رویایی لذتبخش فکر می کنیم .همزمان هم به سقف نگاه می کنیم یا به گلهای قالی و دستمان را هم ارام میکشیم به گلهای قالی جوری که انگار داریم تمیزشون می کنیم. چه لذتی دارد !حالا چقدر پیش می آید که اینطور با آرامش دراز بکشیم و پا بر هم بمالیم ؟ وقتش نیست تازه وقتش را هم داشته باشیم اینطور که دراز کشیدیم تلویزیون نگاه می کنیم یا آهنگ گوش می کنیم .وقتی هم اینکارها را می کنی که نمیتونی رویا پردازی کنی.