خاطرات یک مدیر

غده هاي سرطاني اين خاصيت را دارند كه از بدن تغذيه مي كنند و بزرگ مي شوند و خود باعث تحليل رفتن قواي بدن و مرگ انسان ميشوند .( بلا از همگي بدور باد) در سازمانها هم اين غده ها وجود دارند . در ساختار سازمانها بعضا بخشهايي بنا بر شرايط روز و مقطعي بوجود مي ايند كه در ان مقطع خاص مشكل را حل مي كنند ولي بعدا به دليل فراموشي يا تعويض مديران و يا اينكه شبه مشكلاتي ديگر بهانه مي شوند ، اين بخش ها با افراد ان باقي مي مانند و بدون اينكه كار مثبتي انجام دهند از سازمان ارتزاق مي كنند و بمرور زمان هم فراموش مي شود كه اصلا براي چه بوجود امده اند و دليل تداومشان چيست . اين حالت براي برخي از فرايندها و روشهاي كاري يا ايستگاههاي كاري هم بوجود مي ايد مثلا در يك مقطعي بعلت الودگي كه در محيط وجود داشته است مجبور شده ايم عمليات پاك كردن محصول را اضافه كنيم و افرادي مامور به اينكار شده اند . بعدا يا اصلا يادمان رفته كه براي رفع منشا الودگي اقدام كنيم يا اينكه اگر از بين هم رفته است يادمان رفته كه افراد مخصوص به عمليات را حذف كنيم و باز يك غده در سازمان ايجاد شده است . براي عدم مواجهه با اين غده هاي سرطاني در سازمان لازم است هر از چند گاهي يك چك آپ سازماني داشته باشيم و براي كليه عمليات در سازمان و بخشهاي سازمان اين سوال را مطرح كنيم كه چرا هستند و چرا اينگونه انجام ميشوند . با اينكار مي توانيم سازمان را هميشه پيرايش كنيم و از ايجاد اين غده هاي سرطاني جلوگيري نماييم . حال براي اينكه بتوانيم عميقتر با اين موضوع مقابله نماييم مي بايست بتوانيم با اسكنهايي كه گاه و بيگاه در سازمان انجام مي دهيم بوسيله تطابق با اهداف و شاخصهاي تعريف شده از ايجاد الگوهاي ذهني غلط جلوگيري نماييم . داستان ميمونهايي را كه با بالارفتن يكي از آنها از نردبان براي برداشتن موز بر سرشان آب ريخته ميشد را حتما شنيده ايد و اينكه ميمون بالارونده را به باد كتك گرفتند . بعدا كه بتدريج ميمونها عوض شدند و حتي در آخر هيچكدام از ميمونهاي اوليه نيز حضور نداشتند باز اگر ميموني براي برداشتن موز بالاي نردبان مي رفت حتي با اينكه ديگر آبي ريخته نمي شد باز كتك را مي خورد . خيلي از اينگونه موارد در جامعه و رفتارهاي اجتماعي نيز وجود دارد كه با توجهي مي توانيم ببينيم . بايد هميشه در مقابل انجام كارها بپرسيم كه چرا اينكار را انجام مي دهيم تا از ايجاد اين غده ها جلوگيري كنيم . هر روز در محيط كارمان در مواجهه با كارها و عمليات اين چرا را تا جايي بپرسيم تا به نتيجه واقعي برسيم به يك مرحله هم اكتفا نكنيم . مسلما پاسخ مرحله اول اينستكه اينگونه رسم بوده است ولي در اين مرحله نمانيم و نپذيريم تا به جواب واقعي برسيم . غده هاي سرطاني سازمان را به ضعف و مرگ ميرسانند!

 

مي دويم وميدويم تا جايي كه نفس كم مي اوريم براي زنده ماندن ! در يك دوي ماراتن در امتداد جاده اي كه ته ندارد! مي دويم Ùˆ حتي فرصتي به خود نمي دهيم كه بايستيم Ùˆ نفسي تازه كنيم . ايستادن توي سرمان بخورد حتي نگاهي به اطرافمان نمي اندازيم در جاده اي كه در ان مي دويم .درختاني زيبا، آدمياني غمگين، آدمياني شاد، پرندگاني در پرواز Ùˆ …. هيچكدام را نمي بينيم . فقط مي دويم براي زنده بودن ! قدري تامل كنيم! ايا نمي خواهيم زندگي كنيم ØŸ( زندگي ابتني كردن در حوضچه اكنون است) . اگر مي خواهيم زندگي كنيم قدري آهسته تر قدم برداريم . لحظات زيباي زندگي در ارامش است كه حاصل مي شود .( زندگي بال Ùˆ پري دارد با وسعت مرگ پرشي دارد اندازه عشق). قدري بيشتر ببينيم اطرافمان را . چيزهاي كوچك ولي زيبا: (زندگي يافتن دهشاهي در جوي خيابان است)ØŒ لبخندي بر لب، اشك شوقي بر چشم، دستان پرمحبتي بر هم ØŒ دست نوازشي بر سر ØŒ ترمزي كوچك براي عبور عابري خسته از خيابان، طراوت Ú¯Ù„ زيباي باغچه خانه،( بو كنيم اطلسي تازه بيمارستان را)ØŒ اعتمادهايي كه ديگر كمتر مي بينيم، (خوب بود اين مردم دانه هاي دلشان پيدا بود) ØŒ ديدن فيلمي زيبا، فيلمهايي كه هر چند آنها نيز شتاب گرفته اند براي جا نماندن از ماراتون زنده بودن ولي باز ما را به ياد زيباييها يي مي اندازند، اگر انها را با تامل Ùˆ سرعت كم نگاه كنيم! گر Ú†Ù‡ درanother Cinderella story بجاي كفش يك mp3 player در ميهماني جا مي ماند !ولي در adam دختر نقش شازده كوچولو را براي پسرفيلم بازي مي كند Ùˆ او كه مي خواهد خودش باشد Ùˆ زندگي كند را با مفاهيمي جديد آشنا مي كند تا بتواند جاي خود را در دنيا پيدا كند Ùˆ آنگونه كه دوست دارد زندگي كند . . در all about steve دختر خل Ùˆ Ú†Ù„ ! طراح جدول در يك روزنامه محلي چون مي خواهد زندگي كند Ùˆ صادقانه آنچه هست باشد Ùˆ جدول زندگيش را كامل كند در انتهاي فيلم به قهرماني تبديل مي شود تا بدانيم كه فقط لازم است جاي خود را در جدول زندگي پيدا كنيم . ….
گام را آهسته تر كنيم .با دقت نگاه كنيم . اين مسير را يكبار طي مي كنيم . اين زندگي يكبار مصرف است ! تعبيري كه annie دختر كوچك مرد ماهيگير فيلم ondine بكار ميبرد. زندگي يكبار مصرف! زندگي يكبار مصرف! … مي دويم Ùˆ خيلي چيزها را نميبينيم . آهسته قدم برداريم Ùˆ زندگي كنيم Ùˆ لذت ببريم از اين زندگي يكبار مصرف!!! 

…روح من در جهت تازه اشیا جاری است.
روح من کم سال است.
روح من گاهی از شوق، سرفه‌اش می‌گیرد.
روح من بیکار است:
قطره‌های باران را، درز آجرها را، می‌شمارد.
روح من گاهی، مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد.
من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن.
من ندیدم بیدی، سایه‌اش را بفروشد به زمین.
رایگان می‌بخشد، نارون شاخه خود را به کلاغ.
هر کجا برگی هست، شور من می‌شکفد.
بوته خشخاشی، شست و شو داده مرا در سَیَلان بودن.
مثل بال حشره وزن سحر را می‌دانم.
مثل یک گلدان می‌دهم گوش به موسیقی روییدن.
مثل زنبیل پر از میوه تب تند رسیدن دارم.
مثل یک میکده در مرز کسالت هستم.
مثل یک ساختمان لب دریا نگرانم به کشش‌های بلند ابدی.
تا بخواهی خورشید، تا بخواهی پیوند، تا بخواهی تکثیر.
من به سیبی خشنودم
و به بوییدن یک بوته بابونه.
من به یک آینه، یک بستگی پاک قناعت دارم.
من نمی‌خندم اگر بادکنک می‌ترکد.
و نمی‌خندم اگر فلسفه‌ای ، ماه را نصف کند.
من صدای پر بلدرچین را می‌شناسم،
رنگ‌های شکم هوبره را، اثر پای بزکوهی را.
خوب می‌دانم ریواس کجا می‌روید،
سار کی می‌آید، کبک کی می‌خواند، باز کی می‌میرد،
زندگی رسم خوشایندی است.
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،
پرشی دارد اندازه عشق.
زندگی چیزی نیست، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.
زندگی‌ جذبه دستی است که می‌چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه، در دهان گس تابستان است.
زندگی بعد درخت است به چشم حشره.
زندگی تجربه شب پره در تاریکی است.
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می‌پیچد.
زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست.
خبر رفتن موشک به فضا،
لمس تنهایی «ماه»،
فکر بوییدن گل در کره‌ای دیگر.
زندگی شستن یک بشقاب است.
زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است.
زندگی «مجذور» آینه است
زندگی گل به «توان» ابدیت،
زندگی «ضرب» زمین در ضربان دل ما،
زندگی «هندسه» ساده و یکسان نفسهاست.
هر کجا هستم، باشم،
آسمان مال من است.
پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است.
چه اهمیت دارد
گاه اگر می‌رویند
قارچ‌های غربت؟
که چرا می‌گویند: اسب حیوان نجیبی است، کبوتر زیباست.
و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست.
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم‌ها را باید شست ، جور دیگر باید دید.
واژه‌ها را باید شست.
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.
چترها را باید بست.
زیر باران باید رفت.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر، زیر باران باید رفت.
دوست را زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست.
زیر باران باید بازی کرد.
زیر باران باید چیز نوشت، حرف زد، نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی،
زندگی آب تنی کردن در حوضچه «اکنون» است.
رخت‌ها را بکنیم:
آب در یک قدمی است.
روشنی را بچشیم.
شب یک دهکده را وزن کنیم، خواب یک آهو را.
گرمی لانه ی لک لک را ادراک کنیم.
روی قانون چمن پا نگذاریم.
در موستان گره ذائقه را باز کنیم.
و دهان را بگشاییم اگر ماه در آمد.
و نگوییم که شب چیز بدی است.
و نگوییم که شب تاب ندارد خبر از بینش باغ.
و بیاریم سبد
ببریم این همه سرخ، این همه سبز.
صبح‌ها نان و پنیرک بخوریم.
و بکاریم نهالی سر هر پیچ کلام.
و بپاشیم میان دو هجا تخم سکوت.
و نخوانیم کتابی که در آن باد نمی‌آید
و کتابی که در آن پوست شبنم تر نیست.
و کتابی که در آن یاخته‌ها بی بعدند.
و نخواهیم مگس از سر انگشت طبیعت بپرد.
و نخواهیم پلنگ از در خلقت برود بیرون.
و بدانیم اگر کرم نبود، زندگی چیزی کم داشت.
و اگر خنج نبود، لطمه می‌خورد به قانون درخت
و اگر مرگ نبود، دست ما در پی چیزی می‌گشت.
و بدانیم اگر نور نبود، منطق زنده پرواز دگرگون می شد.
و بدانیم که پیش از مرجان، خلائی بود در اندیشه دریاها.
و نپرسیم کجائیم،
بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را.
و نپرسیم که فواره اقبال کجاست؟
و نپرسیم چرا قلب حقیقت آبی است.
و نپرسیم پدرهای پدرها چه نسیمی ، چه شبی داشته‌اند.
پشت سر نیست فضایی زنده،
پشت سر مرغ نمی‌خواند.
پشت سر باد نمی‌آید.
پشت سر پنجره سبز صنوبر بسته است.
پشت سر روی همه فرفره‌ها خاک نشسته است.
پشت سر خستگی تاریخ است.
پشت سر خاطره موج به ساحل صدف سرد سکون می‌ریزد.

 

.
تور در آب بیندازیم
و بگیریم طراوات را از آب.
ریگی از روی زمین برداریم
وزن بودن را احساس کنیم.
بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم.
دیده‌ام گاهی در تب، ماه می‌آید پایین،
می‌رسد دست به سقف ملکوت.
دیده‌ام ، سهره بهتر می‌خواند.
گاهی زخمی که به پا داشته‌ام
زیر و بم‌های زمین را به من آموخته است.
گاه در بستر بیماری من، حجم گل چند برابر شده است.
و فزون‌تر شده است، قطر نارنج ، شعاع فانوس.
و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونه یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی جاری است.
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.
مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان.
مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند.
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.
مرگ گاهی ریحان می‌چیند.
مرگ گاهي ودكا مي نوشد.
گاه در سایه نشسته است به ما می‌نگرد.
و همه می‌دانیم.
ریه‌های لذت، پر اکسیژن مرگ است.
در نبندیم به روی سخن زنده تقدیر که از پشت چپرهای
صدا می‌شنویم.
پرده را برداریم:
بگذاریم که احساس هوایی بخورد.
بگذاریم بلوغ، زیر هر بوته که می‌خواهد بیتوته کند.
بگذاریم غریزه پی بازی برود.
کفش‌ها را بکند، و به دنبال فصول از سر گل‌ها بپرد.
بگذاریم که تنهایی آواز بخواند.
چیز بنویسد.
به خیابان برود.ساده باشیم

.
ساده باشیم چه در باجه یک بانک، چه در زیر درخت.
کار ما نیست شناسایی «راز» گل سرخ،
کار ما شاید این است
که در «افسون» گل سرخ شناور باشیم.
پشت دانایی اردو بزنیم.
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم.
صبح‌ها وقتی خورشید، در می‌آید متولد بشویم.
هیجان‌ها را پرواز دهیم.
روی ادراک فضا، رنگ، صدا، پنجره گل نم بزنیم.
آسمان را بنشانیم میان دو هجای «هستی». ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.
نام را باز ستانیم از ابر،
از چنار، از پشه، از تابستان.
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.
کار ما شاید این است.
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم